Kardeşlik

Dünyadaki en güçlü duygu Anneliktir. Annelik duygusundan sonra, sanırım en iyi duygu kardeşlik duygusudur. Herodotos’un yazdığı Pers Kralı Dareius Döneminde geçen bir hikâye, kardeşliğin ne kadar önemli olduğunu çok iyi bir şekilde anlatmaktadır: 

Mag’a baş kaldıran yedilerden birisi olan İntaphernes ayaklanma olayından hemen sonra, küstahlığı yüzünden ölümü hak etti. Pers kralı Dareius, İntaphernes ve onun bütün çocuklarını akrabalarıyla birlikte hapse attı. Intaphernes’in karısı saray kapısından ayrılmıyor, ağlayıp sızlıyordu. Dur durak vermeyen bu yakarmalar Dareios’un yüreğine dokundu: Haber yolladı: “Hatun, kral Dareios hapisteki akrabalarından hangisini istersen sana bağışlayacak, kendin seç”. Kadın düşündü, cevap verdi: “Eğer büyük kral bana bir kişinin canını bağışlıyorsa, erkek kardeşimi bıraksın. Kral şaşırdı ve bir haber yolladı: “Hatun, hangi akla uyuyorsun da kocanı ve çocuklarını atlayıp sana çocukların kadar yakın ve kocan kadar sevgili olmayan kardeşini seçiyorsun?” Kadın şu cevabı gönderdi: “Ey kral, eğer benimkileri kaybedersem, elbette bir başka kocam ve tanrı verirse başka çocuklarımda olabilir; ama şimdi ne anam ne de babam var, bir kardeşim daha olamaz. Bana o sözü söyleten bu düşüncedir”. Kadının sözleri Dareios’a çok akıllıca göründü. İsteğini yerine getirdi, kardeşini verdi, sözlerinden hoşlandığı için oğullarından en büyüğünü de bağışladı… 

6 Şubat’ta Malatya’da meydana gele deprem kız kardeşimi, eşini ve iki oğlunu bizden aldı ve yüreğimize hiç sönmeyecek bir ateş saldı. Ne kadar anlatsak da “ateş düştüğü yeri yakar”. Yüreği yanmayanın bunu anlaması mümkün değildir. 

Ateş düşen yüreği biraz olsun hafifleten şey, ağlamak ve kaybettiklerine ağıt yakmaktır. Bende kız kardeşime, enişteme ve çok sevdiğim yeğenlerime, ana dilim olan Kürtçe ile ağıtlar yaktım. İnsanın duygularını en iyi yansıttığı dil ana dilidir. Doğduğun andan itibaren duyduğun, ilk konuştuğun, bütün canlılarla ve evrenle bağ kurduğun ana dilidir. Yüreğindeki yangını, acıyı ve çaresizliği en iyi tanımlayabildiğin dildir anadili…. Acının dili, dini, ırkı ve rengi olmadığı için hepinizin beni anlayacağından hiç kuşkum yoktur. 

Biz çocukken annem çok beddua ederdi. Ben, bu duruma bir taraftan kızar ve bir taraftan da üzülürdüm. Annemin neden bu kadar beddua ettiğini bir türlü anlamazdım. Bu depremin bize yaşattığı çaresizlik bunu bana öğretti. İnsanın elinden bir şey gelmeyince ve çaresiz kalınca; sizi o çaresizliğe itenlere, çaresizliğe bırakanlara buna sebep olanlara elinizden beddua etmekten başka bir şey gelmiyor. 

Allah’tan gelen kadere diyecek sözümüz yok. Ancak, bizim ve bizi yönetenlerin ihmalkarlıklarının sebep olduğu şeyler ise kader değildir. Ülkemizin yaşadığı deprem felaketinden on binlerce insanın ölmesine Allah’ın yazdığı kaderden çok bizlerin ihmalkarlığı ve aç gözlülüğü sebep oldu. Allah’ın verdiği aklı kullanmayıp, sahip olduğunuz yetkiyi kötüye kullanıp bunu kader deyip geçiştirmek Allah’a şirk koşmaktır.

Allah’tan dileğim: Malatya’yı uzun yıllardır yönetenler ve bu yöneticileri ön plana çıkarıp gariban, cahil halka seçtirip; haktan, adaletten ve hukuktan uzak denetlemeden büyük yetki verenler de çocuklarını kardeşlerini ve akrabalarını aynı biçimde kaybedip bize yaşattıkları çaresizliği ve aynı acıları yaşasınlar….

Videonun hazırlanmasında emeği geçen;

Başta yeğenim Barış SOLAR olmak üzere, 

Hamid AYDENİZ, Levent KARABACAK, Hüseyin BOYRAZ ve Gökhan BULUT'a sonsuz teşekkür ederim.